“Over kwantumverstrengeling, borstvoeding en het mysterie van het leven”

Dat het moederschap een bijzondere ervaring is, is voor velen een feit. Hoe de speciale band tussen een moeder en haar kind tot stand komt, is echter voor veel vooraanstaande wetenschappers nog altijd mysterieus. De kwantumbiologie is een relatief nieuw vakgebied dat hier licht op kan werpen. Het onderzoeksgebied houdt zich bezig met kwantummechanica om biologische fenomenen en vraagstukken te kunnen ontrafelen. Zo hoopt deze tak van wetenschap meer te weten te kunnen komen over het ontstaan van leven en hopelijk mysteriën als het geheim van de liefde en de band tussen moeder en kind te kunnen doorgronden.

De kwantummechanica is een natuurkundige theorie die de gedragingen van en de uitwerking van krachten op de allerkleinste deeltjes beschrijft. Alle biologische organismen gehoorzamen aan de wetten van de kwantummechanica en we hebben al veel biologische fenomenen kunnen verklaren sinds de ontwikkeling van de kwantummechanica. Het mysterieuze eraan is dat deze theorie vaak tegen onze intuïtie in gaat. Zo kunnen deeltjes in meerdere toestanden tegelijk verkeren en deeltjes kunnen zodanig verstrengeld zijn met elkaar dat ze op grote afstand ogenblikkelijk met elkaar kunnen communiceren.

De theorie klopt echter wel met onze natuurkundige beschrijvingen van de wereld om ons heen en heeft al tot vele inzichten geleid. Zo lijken er kwantummechanische processen ten grondslag te liggen aan het mysterie van de overslaande liefdesvonk en aan de communicatie tussen en binnen levende cellen. Er is via kwantummechanica al ontdekt dat levende cellen via biofotonen een constant licht uitzenden en ook fotosynthese, het proces waarbij planten licht omzetten in leven, wordt inmiddels algemeen als een kwantumfenomeen beschouwd.

Ten slotte lijkt kwantumverstrengeling aan de basis te liggen van de transformatie die moeder en kind tijdens een zwangerschap doormaken, waarbij foetuscellen voor altijd verstrengeld raken met het moederlichaam, alwaar de eeuwige band tussen moeder en kind wordt gesmeed. Een band die wordt versterkt door de ingenieuze communicatieprocessen van borstvoeding en die niet alleen een connectie is tussen de moeder en haar baby, maar die ook de vader en eventuele jongere broers en zussen voor altijd met elkaar verbindt.

Volledig artikel:

Zwangerschap is één van de meest bijzondere periodes in het leven van een vrouw. Al meteen vanaf het moment dat je weet dat je moeder wordt, voel je je als vrouw anders. Er groeit een kindje in je buik en, ook al is het nog zo klein, lichamelijk en geestelijk vinden al meteen allerlei veranderingen plaats om je voor te bereiden op wat komen gaat. Je wilt natuurlijk alleen maar het beste voor je kindje en doet er alles aan om gezond te blijven. Biologische voeding, natuurlijke zwangerschapsvitaminen, genoeg rust en weinig stress zijn belangrijke aandachtspunten. De band tussen jullie is al vanaf dag één beklonken en wordt alleen maar sterker. Nieuwe wetenschappelijke vakgebieden, zoals de kwantumbiologie, geven ons steeds meer interessante inzichten over deze diepe connectie tussen moeder en kind. Wist je bijvoorbeeld dat de fysieke band tussen moeder en kind zelfs na de geboorte voor altijd blijft bestaan via kwantumverstrengeling?

In grote lijnen weten de meeste vrouwen wel wat er gebeurt tijdens de periode van zwangerschap. Het lichaam verandert zichtbaar, het kindje kent verschillende fasen van ontwikkeling en je verantwoordelijkheidsgevoel groeit terwijl je je langzaam voorbereidt op de bevalling. Buiten deze goed te observeren veranderingen, speelt er zich in je lichaam nóg een hoop af waar je waarschijnlijk geen weet van hebt. De processen die de communicatie tussen moeder en kind reguleren en die de onderlinge verbondenheid creëren zijn fascinerend en zitten echt ingenieus in elkaar. We hadden al zo’n vermoeden dat de band tussen moeder en kind diep gaat, maar inmiddels weten we aan de hand van experimenten die gedaan zijn in de kwantumbiologie ook steeds meer over hoe deze ‘verstrengeling’ tussen moeder en kind ontstaat en in elkaar steekt.

Het mysterie van de kwantummechanica

Om dat goed uit de doeken te kunnen doen is het belangrijk om eerst wat meer te begrijpen over kwantumbiologie. Het is een relatief nieuw vakgebied dat ervan uitgaat dat en onderzoekt hoe kwantummechanische processen ten grondslag liggen aan het leven op aarde. Een samenkomst van kwantummechanica en biologie dus. Jarenlang waren biologen voorzichtig met het toepassen van kwantummechanica op hun vakgebied. Kwantummechanica is immers nog steeds een mysterieuze en onbegrijpelijke natuurkundige theorie om de werkelijkheid mee te beschrijven, zelfs Nobelprijswinnaars geven toe dat ook de knapste koppen ter wereld het nog altijd niet volledig begrijpen. Wel geruststellend: je bent dus niet de enige die de kwantumprincipes nog niet helemaal onder de knie heeft. Wat is er kwantummechanica nu precies en wat is er zo mysterieus aan?

Kwantummechanica is een natuurkundige theorie die de gedragingen van en de uitwerking van krachten op de allerkleinste deeltjes beschrijft. Alle biologische organismen gehoorzamen aan de wetten van de kwantummechanica en we hebben al veel biologische fenomenen kunnen verklaren en onze natuurkundige kennis kunnen uitbreiden sinds de ontwikkeling van de kwantummechanica. Feitelijk gezien is het ’t beste model dat we op dit moment hebben om de werkelijk om ons heen mee te beschrijven. Hoewel de uitkomsten van experimenten stroken met onze huidige natuurkundige kennis van de wereld, gaan ze echter vaak tegen onze intuïtie in. Zo gedragen deeltjes zich volgens de kwantumtheorie als een soort golf of wolk en zijn ze niet simpelweg op één plek, maar kunnen ze op twee of meerdere plekken tegelijk zijn, vreemd genoeg slechts tót het moment dat er een meting of waarneming van het deeltje plaatsvindt. Pas dan wordt het deeltje, als het ware dóór de waarneming ervan, gedwongen om voor één duidelijke optie te gaan. Deeltjes bevinden zich tot er een meting plaatsvindt dus in een zogeheten ‘superpositie’: ze bevinden zich in twee of meerdere toestanden tegelijk, of anders gezegd, hun toestand is nog onbepaald. Zoiets was eerder niet te verklaren met de klassieke natuurkundige modellen, maar is wel uit te leggen met de kwantummechanica, al blijft het natuurlijk een bizar en moeilijk te bevatten gegeven voor de meeste mensen.

‘Verstrengeling’ op kwantumniveau

Niet alleen kunnen deeltjes op twee plekken tegelijk zijn in de kwantummechanica, twee deeltjes kunnen ook met elkaar ‘verstrengeld’ zijn. Dit kwantumfenomeen houdt in dat twee deeltjes onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn en ogenblikkelijk met elkaar lijken te kunnen communiceren, ongeacht hoe groot de afstand is. Wat nu zo bizar is, is dat het waarnemen of meten van het ene deeltje directe gevolgen blijkt te hebben voor het ermee verstrengelde deeltje. Wanneer het ene deeltje namelijk wordt gemeten en in toestand A blijkt te zijn, dan blijkt het andere deeltje direct in de tegengestelde toestand B te verkeren. Wetenschappers zijn er nog niet uit of dit komt omdat ze sneller dan het licht met elkaar kunnen communiceren, of omdat ze op een andere wijze van elkaars toestand kennis krijgen, bijvoorbeeld door nog voor ons onbekende, verborgen of versleutelde informatie in het deeltje zelf. Feit is in ieder geval dat kwantumverstrengeling bestaat en dat de kwantumtoestanden van verstrengelde deeltjes onlosmakelijk en direct met elkaar verbonden zijn, ongeacht de afstand tussen de deeltjes. Zelfs Einstein kon hier geen worst van maken en beschreef het als ‘spooky action at a distance’.

Het vreemde is dat deze kwantumexperimenten en -metingen alleen op atomair of subatomair niveau resultaat geven; in ons alledaagse leven en met ons menselijke oog zien we dit soort kwantumprincipes niet. Zodra voorwerpen groter en zwaarder worden, loopt de kwantummechanica tegen haar grenzen aan, zo lijkt het; een gegeven dat we nog niet goed kunnen doorgronden. Toch vindt sinds korte tijd ook steeds meer onderzoek plaats op het snijvlak van de kleine kwantumwereld en de klassieke wereld van de grote objecten; een onderzoeksgebied dat wordt aangeduid met kwantumbiologie. Hoewel we de kwantummechanica nog lang niet volledig begrijpen of kunnen toepassen, spreken de mogelijkheden wel tot onze verbeelding en wetenschappers hopen dan ook dat kwantummechanische principes binnen de biologie allerlei mysteriën zouden kunnen verklaren. Laten we eens kijken tot welke interessante resultaten onderzoek al heeft geleid in het begrijpen van de liefde, het ontstaan van het leven en het doorgronden van de band tussen moeder en kind.

De kwantumvonk die overslaat

Hoewel wetenschappers hebben aangetoond dat kwantumverstrengeling echt is en ook werkt, blijft het een bizar idee dat zich maar moeilijk laat grijpen. Het is bijna net zo mysterieus als de liefde, want ook de wegen van de liefde zijn nog altijd ondoorgrondelijk voor ons en zelfs in de wetenschap komen we niet veel verder. Steeds meer wetenschappers vermoeden nu dat er een connectie is tussen de twee: zou het mysterie van de kwantummechanica het mysterie van de liefde kunnen ontrafelen? Die aanwijzingen zijn er wel. De ervaring van verliefd worden lijkt namelijk griezelig veel op het verstrengeld raken van deeltjes volgens de kwantumprincipes. Wanneer twee deeltjes verstrengeld raken, delen ze vanaf dat moment een gezamenlijke status en zijn het niet langer gescheiden entiteiten maar bestaan ze als één. Het verstrengeld raken verandert de twee individuele deeltjes in een voor altijd verbonden eenheid. Zo lijkt er ook kwantumverstrengeling plaats te vinden op het moment dat twee mensen verliefd worden op elkaar. Wanneer de blikken van twee mensen elkaar vinden, al is het over een grote afstand, met een ruimte vol mensen ertussen, kan de ‘vonk’ ineens overslaan, op eenzelfde manier als elektronen en protonen over grote afstand met elkaar verstrengeld kunnen raken.

Een explosie van leven

En ook wanneer de verliefdheid tot een relatie leidt en er uiteindelijk een bevruchting plaatsvindt van een vrouwelijke eicel, kunnen kwantumprincipes ‘licht werpen’ op het mysterie van het ontstaan van leven. Letterlijk, want alles met licht valt fundamenteel in het kwantumdomein. Zo wordt fotosynthese tegenwoordig algemeen als een biologisch kwantumproces beschouwd en ook is ontdekt dat levende cellen een coherent licht uitstralen, bestaande uit een pulserende stroom van biofotonen. Het vrijkomen van fotonen in levende organismen wordt ‘bioluminescentie’ genoemd en lijkt betrokken te zijn bij de communicatie binnen cellen rondom celgroei, celdeling en celdifferentiatie.

Een onderzoeksteam van Northwestern University in Illinois was in staat het moment van een menselijke bevruchting te filmen en wist een heuse lichtflits waar te nemen op het moment suprême. Deze lichtflits, die dus aan de basis van het ontstaan van leven ligt, doet denken aan de geboorte van sterren, waarbij ook zo’n lichtflits waarneembaar is. Het interessante is bovendien dat de lichtflits van sommige vrouwelijke eicellen helderder is, wat een directe indicatie is dat deze eicellen beter in staat zijn zich te ontwikkelen tot gezonde embryo’s, zo werd door het team aangetoond.

De onderzoekers kwamen er ook achter dat de lichtflits bestaat uit biljoenen zinkatomen. Ze konden traceren dat een eicel zo’n 8000 zinkcompartimenten bevat met ieder ongeveer een miljoen zinkatomen, allemaal klaar om afgevuurd te worden op het moment van bevruchting. Het zink dat wordt verspreid door de eicel, speelt een belangrijke rol bij de ‘afweging’ die een eicel maakt om tot een embryo uit te groeien. Hoe meer zink er vrijkomt, hoe levensvatbaarder de eicel. Welke rol zink precies speelt bij het begin van leven, is nog een mysterie dat wordt onderzocht. Wel ontdekte het team dat het ‘bevruchtingsvuurwerk’ van zink tot ongeveer twee uur na de bevruchting waargenomen kan worden. Wetenschappers hebben bovendien het vermoeden dat er sprake is van een kwantumverstrengeling tussen eicel en spermacel, waarbij slechts een bevruchting plaats kan vinden wanneer precies de juiste genetische materialen met elkaar verstrengeld raken, al staat onderzoek hiernaar nog in de kinderschoenen.

Kwantumprincipes en de bouwstenen van leven

Hoewel de wereld van de biologie en die van de kwantummechanica lange tijd naast elkaar bestonden, krijgen de twee vakgebieden dus steeds meer interesse in elkaar. Het wordt namelijk steeds aannemelijker dat kwantummechanische effecten een centrale rol spelen bij het ontstaan en in stand houden van levende organismen. Zo is al ontdekt dat enzymen, de ‘werkpaarden’ van het leven, gebruikmaken van een truc die we ‘kwantumtunneling’ noemen. Het is namelijk de taak van enzymen om chemische processen in onze cellen te versnellen, zodanig dat processen die anders duizenden jaren zouden duren, nu in enkele seconden plaatsvinden in levende cellen. Lange tijd was het een raadsel hoe enzymen in staat zijn om chemische reacties met meer dan een triljoen keer te versnellen. De laatste decennia hebben experimenten echter uitgewezen dat enzymen elektronen en protonen aanmoedigen om op de ene positie in een biomolecuul verdwijnen, om vervolgens op een andere positie te verschijnen – om eigenlijk te ‘verdwijnselen’ en te ‘verschijnselen’, voor de Harry Potter-kenners onder ons. Kwantumtunneling is dus een soort teleportatie die verklaart hoe enzymen deze procesversnellingen voor elkaar krijgen. Het is op z’n zachtst gezegd een merkwaardig idee dat er iedere seconde in al onze cellen ontelbaar veel kwantumteleportaties plaatsvinden!

Moeder en foetus blijven verbonden

Als de bevruchting eenmaal is voltooid en het embryo zich verder ontwikkelt, komen we weer terug bij de band tussen moeder en kind, één van de meest krachtige liefdesbanden die er bestaan. Deze verstrengeling tussen moeder en kind is er niet alleen op emotioneel niveau, zo hebben kwantumexperimenten en biologisch onderzoeken laten zien. De band bevindt zich ook op vele diepere, lichamelijke en zelfs atomaire niveaus en blijft ook na de geboorte bestaan. Zo weten we inmiddels dat niet alleen de moeder tijdens de zwangerschap voedingsstoffen, bouwstoffen en een onderkomen aan de foetus geeft, maar dat ook de cellen van de foetus zich door de placenta heen via de bloedbaan een weg banen door het lichaam van de moeder, zelfs door de bloed-hersenbarrière heen. Hierdoor wordt het DNA van de baby permanent onderdeel van het lichaam van de moeder. Deze cellen met het DNA van de foetus blijven decennialang, misschien wel levenslang onderdeel van het lichaam van de moeder en worden door het hele lichaam van de moeder aangetroffen, van bloed tot beenmerg. Dit fenomeen van het dragen van cellen van een andere persoon staat bekend als ‘microchimerie’.

Bonje in de baarmoeder

Dit klinkt in eerste instantie prachtig: een band die zelfs tot op celniveau aantoonbaar is en een leven lang blijft bestaan. De hele totstandkoming van deze connectie kan echter ook in een minder rooskleurig licht worden gezien. Dat wat zich in de baarmoeder afspeelt tijdens een zwangerschap is namelijk niet minder dan een kleine oorlog die plaatsvindt tussen de cellen van de moeder en die van de foetus. Hoewel het niet zo past bij onze liefdevolle culturele ideeën over het moederschap, is een zwangerschap feitelijk een biologische strijd tussen moeder en baby, waarbij de foetuscellen het lichaam van de moeder ‘binnenvallen’, waarop de moeder vervolgens terugvecht om te voorkomen dat haar baby meer neemt dan zij aankan. Zo vormt het baarmoederslijmvlies een dikke, fortachtige façade aan de binnenkant van de baarmoeder en is het als het ware de frontlinie waar de veldslag tussen de moedercellen en de binnendringende vreemde cellen plaatsvindt.

Onderzoeken wijzen ook uit dat de baarmoeder helemaal niet zozeer de ideale leefomgeving voor een embryo is om te kunnen groeien, maar dat het orgaan vooral geoptimaliseerd is om de moeder te beschermen tegen de invasie die een baby feitelijk is in het lichaam van een moeder. Om deze theorie te onderzoeken, implanteerden wetenschappers de foetuscellen van een babymuis op andere plekken in het lichaam van de moedermuis. In plaats van dat de foetuscellen langzaam afstierven, zoals de onderzoekers verwachtten, gingen de foetuscellen helemaal los en bleken ze zich tegoed te doen aan alle voedingsstoffen die op hun pad kwamen in het lichaam van de moedermuis. Het is dus niet voor niets dat de baarmoederwand niet alleen als een voedingsbodem, maar vooral als een verdedigingsmuur dient voor binnendringende foetuscellen. Zoals hierboven al beschreven zijn de foetuscellen zelfs zo invasief dat kolonies ervan nog levenslang in het lichaam van de moeder blijven rondzwerven. Een zwangerschap verandert een vrouw dus in een heuse ‘genetische chimera’! Dat verklaart misschien waarom je je als vrouw na een zwangerschap nooit meer de oude voelt…

Jouw kind helpt je gezond te blijven

Het offer dat een moeder brengt is dus nog groter dan we misschien dachten. Toch is het offer niet voor niets; het vergt dan misschien een hele inspanning, maar als de strijd op celniveau is gestreden is de verbondenheid tussen moeder en kind van onschatbare waarde. De moeder krijgt er bovendien nog wat voor terug ook. Op basis van onderzoek lijkt het er namelijk op dat de foetuscellen die achterblijven in het lichaam van de moeder haar helpen te genezen wanneer ze ziek of gewond is. Er is zelfs een verband gevonden tussen de hoeveelheid foetuscellen, het voorkomen van een aantal aandoeningen en een langer leven. En om het allemaal nog complexer te maken: de foetuscellen bevatten niet alleen het DNA van de baby, maar ook van de vader en al deze genetische informatie wordt bij opvolgende zwangerschappen via het lichaam van de moeder weer deel van jongere broers of zussen. Niet alleen moeder en kind, maar ook vader en eventuele broers en zussen zijn dus levenslang genetisch verstrengeld met elkaar in een bijna universele verbondenheid.

Borstvoeding als medicijn

Ook op andere vlakken vindt er een ingenieuze informatie-uitwisseling plaats tussen moeder en kind. Een mooi voorbeeld van zo’n uitwisseling is het geven van borstvoeding. Hoewel er tegenwoordig veel alternatieven zijn voor borstvoeding, blijft moedermelk het beste voor je baby. De samenstelling verandert op basis van de behoeften van je kind en de complexiteit ervan is niet te evenaren met welke babyformule dan ook. Maar wist je ook dat borstvoeding, naast het leveren van precies de juiste voedingsstoffen, ook een rol heeft als communicatiemiddel tussen het immuunsysteem van de baby en het immuunsysteem van de moeder? Er vindt een bijna ongelofelijke informatie-uitwisseling plaats tussen borsten en baby. Tijdens het voeden wordt er namelijk een vacuüm gecreëerd en in dat vacuüm wordt een beetje speeksel van de baby de tepel van de moeder ingezogen. Receptoren in de melkklieren lezen vervolgens signalen en op basis hiervan wordt de samenstelling van de borstvoeding aangepast. Als de melkklieren bijvoorbeeld ziekteverwekkers detecteren, produceert het moederlichaam direct antilichamen. Deze komen dan weer via de moedermelk in het lichaam van de baby, waar ze een infectie kunnen bestrijden.

Slot

De verstrengeling tussen moeder en kind is dus zelfs op kwantumniveau aanwezig en hoewel er waarschijnlijk nog veel meer te ontdekken valt over deze connectie, kunnen we in ieder geval stellen dat deze band mooie, geheimzinnige, onomkeerbare en bijzondere gevolgen heeft voor zowel moeder als kind. Hoe mooi is het idee dat er vanaf de zwangerschap een cellulaire band groeit tussen jou, je baby, je partner en jullie volgende kinderen voor de rest van jullie leven? En ook al kan een zwangerschap gezien worden als een biologische strijd tussen jouw cellen en die van je kindje, het is tegelijkertijd een bijzonder idee dat je lichaam in staat is om een heel nieuw wezen in zich op te nemen en te laten ontwikkelen. Het is misschien ook juist logisch dat zoiets met een (cellulaire) strijd gepaard gaat en dat het je als vrouw voor de rest van je leven verandert: zo’n bijzondere creatie als die van het scheppen van nieuw leven kan natuurlijk niet helemaal zonder kleerscheuren verlopen. De invasie heeft bovendien ook een belangrijke functie, zo bleek. De foetuscellen die in het moederlichaam blijven bestaan, helpen haar gezond te blijven en zorgen ook voor het ontstaan van die universele connectie tussen moeder en kind. Een connectie die door het geven van borstvoeding alleen maar versterkt wordt vanwege de ingenieuze communicatie en connectie die via borstvoeding kan ontstaan tussen een moeder en haar baby. Dat het moederschap iets bijzonders is, dat wisten we allemaal al, maar dat er zelfs kwantumverstrengeling te pas komt aan het creëren van een levenslange moederband is een interessant feit dat toch maar mooi benadrukt hoe enorm bijzonder de ervaring van het moederschap is.

Baby’s en hun kwantum-intuïtie

Misschien zijn we gewoon te oud om kwantummechanica te begrijpen. Experimenten hebben namelijk aangetoond dat baby’s waarschijnlijk de enige levende mensen zijn ter wereld die de principes van kwantummechanica intuïtief begrijpen. Het bewijs dat onderzoekers hiervoor geven is het kiekeboe-spel. Wanneer je dit spel namelijk speelt met kinderen tot ongeveer 3 maanden, lokt het geen reactie bij ze uit wanneer je je gezicht met je handen bedekt. Je baby kijkt simpelweg rond en heeft het idee dat je de kamer uit bent gegaan; je bent er immers niet meer, wat betekent dat je, net als een elektron, overal kunt zijn, binnen of buiten de kamer. Ook andere experimenten tonen aan dat baby’s tot 3 maanden nog geen ‘object-permanentie’ kennen en dat ze pas vanaf een leeftijd van ongeveer 3 maanden hun gevoel voor kwantummechanische principes langzaam verliezen, om het vervolgens, net als de rest van ons, nooit meer helemaal te begrijpen.